Zachwyt nad przyrodą to emocja zupełnie normalna, dziwne by było bowiem niedocenianie owego naturalnego piękna, misternie stworzonego, gdzie każdy gatunek stanowi niezwykle ważną część jednostki, jaką jest ekosystem. Wielu botaników starało się opisać całą faunę i zasady jej funkcjonowania, jednakże większość tego typu dzieł zawierało informacje będące wręcz kompletnym, niczym nie udowodnionym absurdem. Próby podjęcia się owego wyzwania również podjęła się Mureina Rowlen, a efekty jej pracy okazały się niezwykle owocne i przełomowe. Dzięki niej dowiedziano się więcej o życiu oraz wymaganiach danych roślin, a także wykluczono bliskie (jak dotąd uważano) pokrewieństwo tej grupy z grzybami. W opublikowanym dziele pod tytułem "Charakterystyka flory", oprócz zwykłych opisów znajdziemy również reprodukcje szkiców przyrodniczki, a także i jej obserwacje oraz założenia. Ów spis jest jednak bardzo obszerny, składający się z kilku tomów, dlatego też w tym streszczeniu pozwolę sobie zamieścić jedynie te najbardziej istotne gatunki, których znajomość jest rzeczą bardzo ważną.

|Spis roślin|

Ferilla pospolita (Ferillum leutolis), roślina pnąca, za podporę służą jej duże i stare drzewa, do których przyczepia się za pomocą specjalnych modyfikacji korzeni. Jej kwiaty są duże i białe, a i ich intensywnie słodki zapach można wyczuć jedynie po zachodzie słońca, kiedy to się otwierają. Woń ma działanie usypiające, dlatego też z owej rośliny produkuje się większość leków nasennych.

Deuron wyniosły (Deuros verdinis), drzewo liściaste. Łatwo można je poznać po gładkiej, srebrzystoszarej korze, częste w lasach. Żyje do 500 lat, lecz mimo tego nie osiąga dużych wysokości. Pień deurona jest jednakże bardzo gruby, a drewno uważa się za jeden z najlepszych materiałów do produkcji łuków.

Erynia bagienna (Erios caltenium), ziele bagienne, rośnie w pobliżu trzęsawisk. Wytwarza niewielkie korzenie oddechowe. Rośnie niemalże całe zanurzone w błocie, zza którego wystaje jedynie różnokolorowy kwiat. Nie ma zbytnich zastosowań, lecz należy wspomnieć, że sok z liści jest dla większości zwierząt trujący. Stanowi on jednakże pokarm dla jednego gatunku bagiennych żółwi.

Helia złotogrzywa (Helium revtira), roślina wodna. Jej ogromne liście unoszą się na powierzchni wody. Są tak wytrzymałe, że może na nich usiąść dorosły człowiek, nie uszkadzając ich. Cała roślina jest niezwykle mięsista oraz twarda. Kwiaty złotego koloru, są zapylane przez ważki.

Flamia czerwona (Flamme euterpos), inna nazwa owego gatunku to krzew ognisty. Wysoka roślina o zdrewniałej łodydze, która płonie żywym ogniem. Można ją spotkać na skalistych pustyniach. Swoje nasiona wyrzuca na dość dużą odległość, by po ostygnięciu mogły wydać plon.

Ulturia olbrzymia (Ulturium hydronium), drzewo, którego okazy są uznane za największe i zarazem najstarsze na świecie. Wytwarza smaczne, pożywne owoce, o okrągłym kształcie i czerwono-pomarańczowym kolorze. Drewno jasne, trudno łamliwe, wykorzystywane do wyrobu mebli.

Halucynia zdradliwa (Haliure revengis), bylina zielna o niezwykłych właściwościach. Potrafi się bowiem upodabniać do roślin rosnących dookoła niej. Doświadczeni obserwatorzy mogą zaś ją poznać po poskręcanym kształcie łodygi. Opary z niej powoduję halucynacje i urojenia, czasem też mogą prowadzić do nieodwracalnego popadnięcia w obłęd.

Bąkowina rdzawa (Bellurie geronios), roślina pasożytnicza. Jej najważniejszą część stanowi korzeń spichrzowy o wadze do 10kg, umieszczony dość głęboko pod ziemią. Wypuszcza łodygi ze ssawkami, którymi przyczepia się do innej rośliny, najczęściej drzewa i czerpie od niej substancje odżywcze. Efekt pasożytowania bąkowiny pozostawia na korze efekt rdzawych plamek, będących pożywieniem właśnie niektórych bąków.

Orlenia skryta (Orlenis malifictis), cieniolubna paproć. Najbardziej znana trująca roślina. Jej zarodniki wydzielają gazy mogące spowodować oślepienie, zjedzenie choćby kawałka paproci grozi chorobą, w większych ilościach śmiercią. Nawet przy dotyku liście dotkliwie parzą skórę. Ze względu na właściwości oraz szeroki zasięg występowania, orlenia jest najpopularniejszym składnikiem wielu trucizn.

Mandragora krzykliwa (Mandra syctynis), roślina dość pospolita w środowisku naturalnym, chętnie hodowana przez ogrodników. Jej liście mają właściwości lecznicze i odkażające, znalazły zastosowanie w opatrunkach na rany. Korzeń zaś, o charakterze spichrzowym, ma kształt niekształtnej istoty luzkiej i po wyjęciu z ziemi wydaje ogłuszający krzyk. Im starsza jest mandragora, tym jest on głośniejszy.

Gorczaniec łąkowy (Gerios falianium), ziele łąkowe, średnio pospolite, światłolubne. Zaliczane do jednoliściennych, wiatropylne. Sok pokrywający roślinę jest bardzo lepki i ciężko go zmyć zwyczajną wodą. Jednakże zasuszony gorczaniec wydziela zapach odstraszający owady, a jego obecność hamuje rozwój grzybów.

Pinia pospolita (Pini aelos), najczęściej występujące drzewo iglaste o szerokiej tolerancji ekologicznej. Występuje więc zarówo na terenach wilgotnych, jak i tych o glebach lekko piaszczystych, obszarach wysokogórskich lub rozległych równinach. Sok żywiczny stosowany w leczeniu przeziębień, szczególnie kaszlu. Najczęściej wykorzystywane drzewo do produkcji drewna.

Aurelia zielona (Galientis aureli), kserofityczna roślina. Rozwija się na piaszczystych glebach i wydmach. Łodyga gruba, twarda i sztywna, z cierniami. Może dotkliwie ukłuć, gdyż wystrzeliwuje kolce w zbliżające się cele. Ma to charakter obrony przed spragnionymi i głodnymi zwierzętami. Aurelia jest bowiem sukulentem - gromadzi duże ilości wody wewnątrz siebie, aby przeżyć podczas okresu suszy.

Eura żarłoczna (Eurio grovenis), drapieżna roślina. Żyje na glebach ubogich w różne składniki, więc pobiera je od swych ofiar. Jej liście pułapkowe są lepkie i z niesamowitą szybkością reagują na ruch. Przytrzymując ofiarę, roślina wylewa na nią soki trawienne i po jakimś czasie wchłania. Jest niebezpieczna nawet dla większych istot, dlatego należy się mieć na baczności.

Cedynia karłowata (Cedinium lewianis), niewysokie drzewo. Często uprawiane w sadownictwie ze względu na stosunkowo niewielkie wymagania oraz smaczne i pożywne owoce. Naturalnie można ją spotkać w młodszych częściach lasu. Ma charakterystyczny, poszerzany do dołu pień oraz owoce wiszące tuż nad powierzchnią ziemi.

Nefra górska (Ogrinna nefri), roślina przystosowana do surowego klimatu, jaki właśnie panuje w górach. Karłowate iglaste drzewo. Owocami są niewielkie szyszki otoczone czerwonawą osnówką. Jest ona zjadana przez ptaki oraz wykorzystywana w kuchni do przyprawiania pieczeni. Drzewo to można spotkać na dużych wysokościach, tuż przed granicą łąk górskich.

Lotos grzebieniasty (Nelumbo arfenis), roślina wodna o kwiatach różnego koloru, od białawego po jasny fiolet. Rośnie w niewielkich jeziorach i stawach. O lotosach od wielu lat krążą różnorakie pogłoski. Na przykład, niektórzy uważają, że jeśli ktoś spożyje ich kwiaty, nie będzie chciał już do końca życia zjeść cokolwiek innego.

Szałwia lecznicza (Salvia lifiim), roślina: półkrzew, mająca charakter przejściowy pomiędzy krzewami a roślinami zielnymi. Jej kwiaty mają barwę zależną od rodzaju gleby. Na tych bardziej kwasowych stają się fioletowe, a na tych bardziej zasadowych niebieskie. Szałwia ma duże zastosowanie w lecznictwie. Służy do leczenia chorób dróg oddechowych. Nie należy jednak spożywać zbyt wiele wywarów z niej, gdyż wysuszają one gardło.

Teura piaskowa (Teuris fellici), bardzo ciekawy rodzaj rośliny, która poprzez radykalną modyfikację swego wyglądu i organów, przystosowała się do surowych pustynnych warunków. Przypomina ona bowiem kamienia, jednakże w słońcu połyskuje lekko na zielono. Całe jej ciało jest wielkim magazynem wody, a ciężko zwierzętom ją odnaleźć ze względu na doskonały kamuflaż i upodobnienie się do skał na pustyni.

Ryfern zwyczajny (Rypho cellum), pospolite zioło mające bardzo szeroki zasięg występowania. Wyrasta praktycznie wszędzie, szczególnie rozrasta się na nieużytkach rolnych. Z tego powodu jest bardzo tępiony. Ciężko jest się go pozbyć, ze względu na głęboko wżynające się w ziemię korzenie. Krótko powiedziawszy: utrapienie rolników, bezużyteczna roślina.