Główna ulica w Erunměron to w istocie największa droga ze wszystkich, która rozgałęzia się na inne pomniejsze uliczki prowadzące do najgłębszych zakamarków miasta. Wiedzie ona od bramy głównej, przez rynek, do kolejnej bramy głównej. Nie zdziwi więc zapewne fakt, iż ulica główna jest wiecznie zatłoczona przez różnorakiej maści wędrujących kupców, podróżników, a także i zwykłych mieszkańców wyruszających jak co dzień do pracy. W dużym tłumie łatwo się zgubić, ale i również ma się poczucie większej anonimowości. Jest to najprawdopodobniej najbezpieczniejsze miejsce w owym mieście, gdyż żaden gang nie odważyłby się tu popełnić przestępstwa, a przedstawiciele chorych sekt trzymają się zawsze blisko swoich potężnych świątyń. Dlatego też, jeśli istnieje taka konieczność, wędrowcy, którzy musieli obrać drogę przez Erunměron, przemierzają miasto tylko i wyłącznie jego główną ulicą, aby jak najszybciej opuścić mury tej ponurej miejscowości. Co do wyglądu zaś, szczegół wyróżniający tą drogę na tle innych w owej lokacji, to przede wszystkim jej szerokość. Było to konieczne, gdyż inaczej nie pomieściłaby tych wszystkich przechodniów. Po bokach głównej ulicy mieszczą się różnorakie sklepiki, instytucje oraz domy bogatszych obywateli miasta. Tutaj mogą się czuć bezpiecznie, bo nie będzie czyhać na ich majątek jakakolwiek szajka przestępców. Jednakże pomimo tego, do końca nie panuje tu taka zwyczajna sielanka. Jeśli dochodzi do buntów mieszkańców bądź protestów, to oprócz dzielnicy nędzy są one najbardziej widoczne tutaj. Obywatele bowiem nie są zadowoleni z kryzysu i wysokich podatków. Ale cóż, pozostaną i tak wierni swojemu Erunměron, gdyż to miasto ma dla nich zbyt duże znaczenie historyczne oraz rodzi nadzieje wszystkim na odbudowanie dawnej potęgi za panowania Pana Ciemności. To wszystko sprawia, że nadal wierzą w swoje miasto, które już nieco podupada. Ale kto wie, co się wydarzy? Może losy się odmienią? "Oby nie", z pewnością odpowiedziałaby reszta ludzi, elfów i wszystkiego, co złu przeciwne.

Jednym z najważniejszych miejsc w Erunměron jest w istocie rynek miasta. To tutaj znajdują się lokacje takie jak ratusz, czy siedziby zarządców miasta. Jednakże najważniejsze instytucje mieszczą się zupełnie gdzie indziej, na terenie Prastarego Zamku. Wracając zaś do rynku, jest to duży, obszerny plac pokryty ciemną marmurową płytą. Niemalże zawsze znajdują się tutaj liczne tłumy. W tym miejscu bowiem mogą zaprezentować swoje poglądy najodważniejsi przywódcy opozycji, co mogą przepłacić nawet własnym życiem. Nierzadko stacjonują na rynku żołnierze, którzy uwielbiają znęcać się nad nieposłusznymi mieszkańcami miasta, czasem nawet doprowadzając do śmiertelnego pobicia. Nie używają wtedy bowiem mieczy, gdyż i tak są o wiele silniejsi od nieuzbrojonych obywateli. Zasypują więc swoją ofiarę gradem ciosów, a stalowe rękawice powodują powstawanie dotkliwych i bolących sińców. Dlatego też, na rynku panuje od jakiegoś czasu przestrach o własne życie. Niemalże każdy rozmawia tutaj cicho i szeptem, a głowę zakrywa kapturem, by nie zostać rozpoznanym, ani by nie wzbudzić zbytnich podejrzeń. Często takie osoby stoją nieruchomo obok siebie, stosując szybko wymianę zdań. Nie skupiają wówczas na sobie uwagi żołnierzy, którzy potrzebują niezbitego powodu, aby użyć przemocy. Najczęściej jednak ich uzasadnienia są wymyślone bądź przekoloryzowane, albo spowodowane donosem któregoś ze świadków-zdrajców. Osoby przekazujące informacje żołnierzom nie są jednakże mile traktowane w społeczeństwie. To wszystko wynika z tego, iż wiedzą co przeżyje osoba, na którą podają nie zawsze właściwe fakty. Wracając zaś do samego wyglądu rynku, w centrum mieści się potężny pomnik Pana Ciemności oraz wizerunek herbu Erunměron. Zapatrzeni fanatycy, jakimi jest większość mieszkańców miasta, oddają codziennie cześć swojemu dawnemu władcy, klęcząc zbiorowo właśnie przed owymi rzeźbami. Jest to jedno z najważniejszych wydarzeń w dniu każdego obywatela tej miejscowości. Poza tym, na głównym placu można umówić się z nielegalnymi handlarzami w celu przeprowadzenia interesów. Ci sprzedawcy nie trzymają jednak tutaj swoich towarów, w obawie przed żołnierzami.

Cisza. To jedyne słowo, które nasuwa się na myśl, gdy wkraczasz do zanurzonych w gęstej mgle ruin. Okrywa ona swym półprzezroczystym białym płaszczem opustoszałe budynki. Właśnie najmniej odwiedzanym miejscem w Erunměron jest owe opuszczone osiedle. Dawniej, jakiś czas temu, teren ten tętnił życiem, jednak po przegranej wojnie mieszkańcy tego miejsca opuścili je pospiesznie. Dlaczego? Tego nie wie nikt z postronnych osób. Obecnie jest to jedna z najtrudniejszych do odgadnięcia tajemnic Erunměronu. Nikt bowiem nie zdołał jeszcze całkowicie sensownie owej sprawy wytłumaczyć. Spośród różnych hipotez, najbardziej prawdopodobne wydają się te, które opowiadają o nękaniu owego miejsca przez dusze poległych wojowników lub innych stworów z zaświatów. przecież ci ludzie nie opuściliby tego miejsca tak szybko bez konkretnego powodu, który nakazał im uczynić tą rzecz jak najprędzej. Gdzie więc są teraz owi mieszkańcy? Większość z nich popadła w obłęd i stoczyła się na najniższe szczeble hierarchii w społeczeństwie. Coś rzeczywiście musiało bardzo ich przestraszyć. Ale... co? Szarawe budynki emanują spokojem i ciszą. Nie opowiedzą, co się wtedy stało. Ogółem okolica nie wygląda przyjaźnie. Gdzieniegdzie przeleci nad głową czarny kruk, jednak poza tym nie ma tutaj żywej duszy. Opustoszałe mieszkania mają wszystkie meble i rzeczy. Wygląda na to, że ci ludzie rzeczywiście bardzo szybko się pakowali. Przed jedną wycieraczką leżą dziecięce buty, a w kominku znajduje się skostniałe z zimna drewno. To wszystko budzi ciekawość, lecz zarazem i niepokój. O tak, kto wie co tutaj może czyhać na potencjalnego przechodnia? Może najlepiej... zawrócić do domu oraz zapomnieć, że się kiedykolwiek na owym terenie było?

Prastary Zamek zachwyca swoją wielkością i ogromem kunsztu włożonego w wygląd budowli. Mimo, że jest ona ciemna, utrzymana w stonowanych kolorach, ma na sobie liczne zdobienia. Każdy szczegół został misternie wykonany, jako ideał prawdziwej sztuki. Nie należy się więc dziwić, iż zawiera on liczne komnaty, lecz nie do wszystkich mają dostęp zwykli ludzie. Niektóre nawet są ukryte, a nikt poza Panem Ciemności nie znał do nich wejścia. I nie zna. Spowodowało to wytworzenie się licznych legend na temat nieodkrytych labiryntów wewnątrz zamku. Niektóre mówią o rzeczach tak strasznych, że ścinają one krew lodem w żyłach nawet najodważniejszym mężom. Nie będę ich tutaj więc przytaczać; jeśli ciekawość nie będzie dawała Ci spokoju, możesz zapytać któregoś z miejscowych bardów, ale na własną odpowiedzialność. Inne zaś opowiastki są tak bzdurne, że chyba nieco starsze dziecko z pewnością orzekłoby, iż to bzdura. Wracając zaś do samych komnat, w istocie można się zgubić w ich labiryncie. Korytarze są bowiem długie i niezwykle do siebie podobne, jednakże obeznani mieszkańcy zamku oraz tutejsza służba doskonale potrafi odnaleźć drogę dzięki określonym obrazom, czy innego typu niezauważalnym dla zwykłego przechodniego szczegółom. Należy również dodać, że każda komnata jest pięknie zdobiona i wysadzana drogimi klejnotami. Jednak, w tych ważniejszych mieści się system zabezpieczeń pułapkowych, dlatego osoba niemająca o nich pojęcia, może niechybnie ponieść śmierć w starciu z zatrutymi strzałami, czy upadkiem wprost na podłoże z kolcami. Tak, doprawdy prawdziwą i niezapomnianą przygodą jest z pewnością wyprawa do Prastarego Zamku. Wielu marzy o dostaniu się do Sali Obrad, gdzie podejmowane są decyzje dotyczące zarządzania miastem. Jednak... jedynie radni wiedzą, gdzie owe pomieszczenie się znajduje. Zwykły człowiek nie ma tam dostępu, ale wielu pomimo tego próbuje. Niestety, na razie bezskutecznie.

Panie, jak stworzyłeś nasze miasto całe
Tak oświeć te umysły, nim podejmą uchwałę
Żeby była mądra i nas nie krzywdziła
Żeby zawsze Tobie była wielce miła
I pomogła podbić wrogi ten świat cały
By śpiewał dla nas hymny szacunku, czci i chwały

~fragment formuły wyśpiewywanej przed obradami

Z pewnością marzeniem niejednego Nasghardczyka jest przebywanie choćby przez krótką chwilę w tej oto sali. Jest bowiem ona w istocie niezwykła, gdyż nierzadko przebywał w niej ich Władca. Znajdują się tam najważniejsze relikwie i przedmioty, a obecnie w owym pomieszczeniu obradują członkowie Rady, najważniejszy organ władzy w mieście. Podejmowane są tu bowiem najbardziej istotne decyzje. Jednakże nie to czyni tą salę tak niezwykle godną zainteresowania. Podobno można w pobliżu niej spotkać ducha, marę Pana Ciemności. Ci, co mieli szansę ją ujrzeć, sądzą że jest z jakiegoś powodu niema i nie może czynić do końca zgodnie ze swoją wolą, ba, dane jest jej tylko się przemieszczać. Obecnie nad ową zagadką pracuje liczny sztab magów. Wierzą oni, że ich praca może zapewnić miastu lepszą przyszłość. Być może. Jednak przedstawiciele innych frakcji starają się uniemożliwić Nasghardczykom odbudowanie dawnej potęgi. Kto więc wygra starcie? Nie wiadomo. Wróćmy jednak do wyglądu samej sali. Niektórzy utrzymują, że ma ona ściany pokryte szczerym złotem i klejnotami i ogółem wszystko zostało tam wykonane z drogocennych materiałów. Niewątpliwie może być to prawdą, lecz jak jest w rzeczywistości, wiedzą na razie tylko Radni.

Imię i nazwisko: Amy Flame.

Charakter: Stara się być miła, choć nie zawsze jej to wychodzi. Z reguły jednak jest wesołą, uśmiechniętą dziewczyną, która w miarę możliwości stara się pomagać innym. Jednakże czasem ciężko z nią wytrzymać, gdyż bywa niezwykle nerwowa. Fakt, nie panuje nad własnymi emocjami i nierzadko padnie przy tej okazji parę niemiłych słów. Ale do tego trzeba ją sprowokować. Co jeszcze? Należałoby również dodać, że Amy to osoba z pewnością towarzyska, lubiąca obecność innych. Czasem jednak nie widać tego, gdyż nierzadko nie wyróżnia się z tłumu. Po prostu nie lubi. Nie przepada też z rządzeniem się, choć zawsze ma własną opinię na dany temat. Mówi najczęściej to co myśli, nie przejmując się skutkami. Jedną z najważniejszych dla niej rzeczy jest z pewnością przyjaźń. Kolejnym pojęciem, na punkcie którego ma aż "bzika" to sprawiedliwość. Nienawidzi nieuczciwych ludzi, tym bardziej nauczycieli. Przez swoje postępowanie zyskała sobie trochę niezbyt ciekawą opinię wśród różnych pedagogów. Jednakże nie ma co na nią narzekać: jest przecież pilną uczennicą i stara się mieć jak najlepsze oceny.

Wygląd: Brązowowłosa dziewczyna o szczupłej sylwetce. Nie jest zbytnio niska, acz do wysokich również nie należy. Jedna z wielu? Nie wiadomo. Nie będę oceniać jej urody, gdyż piękno to rzecz względna, ale jak potwór z głębin morskich na pewno nie wygląda. Amy ma dość jasną cerę i ciemne oczy. Są one granatowe, jednakże często zdaje się, iż mają kolor czarny. Jeśli zaś chodzi o fryzurę, dziewczyna chodzi najczęściej w rozpuszczonych włosach, ale czasami też spina je w kucyk, by jej nie przeszkadzały. Gdy nie musi zakładać szkolnego mundurka, najczęściej ubiera się po prostu luźno - ot, spodnie i koszulka z krótkim rękawem, jeśli może sobie na ów ubiór pozwolić. Nie można jednak rzec, że jest chłopaczycą, ani że nie potrafi wybrać stroju stosownego do sytuacji.

Rodzina: Jedynaczka, nie ma braci, ani sióstr. Rodzice: Jeremy i Kate.

Status krwi: Czysta.

Zwierzak: Magiczny pies imieniem Ozzy. Ma lśniącą, ciemną sierść. Amy darzy go wielką sympatią i uważa go za wręcz niezwykłego pupila. Bo rzeczywiście, potrafi mówić. Nie wiadomo czemu się tak stało i jak zyskał ową umiejętność, dziewczyna bowiem odnalazła go kiedyś zupełnie przez przypadek. Ozzy jest śmieszny oraz złośliwy, a do inteligentnych nie należy na pewno, lecz... jak mówi sama brązowowłosa, "jest kochany".

Dom: Gryffindor.

Ranga: Uczeń.

Inne: Animag. Amy potrafi przybrać postać smoka. Nie jest on jednak tak duży jak większość tego typu stworzeń. Nie wiadomo, dlaczego w akurat takie zwierzę potrafi się zmienić. Być może wynika to z jej porywczego charakteru. A co do umiejętności, to tak dobrze jeszcze nie jest. Dziewczyna cały czas ćwiczy sztukę animagii, bo nie zawsze jej to wychodzi. Czasem ma dość duży kłopot, gdy zmieni jej się na przykład sama ręka, a reszta ciała nie i na dodatek nie może tego odmienić. Jednakże, ponoć trening czyni mistrza, więc z pewnością później uda jej się to opanować.

Historia: Amy przyszła na świat w pochmurnej i deszczowej Anglii, na obrzeżach Londynu. Jej rodzice nie lubili bowiem pełnego zgiełku miasta, ale ponieważ pracowali jako uzdrowiciele w Szpitalu Świętego Munga, musieli zamieszkać w choćby w jego pobliżu. Panna Flame miała niewątpliwie szczęście, że mogła wychować się w dobrym i pełnym prawdziwej rodzinnej atmosfery domu. Już od młodości wiedziała o tym, że będzie władać magią. Bardzo ją to cieszyło, pomimo że przez okoliczne mugolskie dzieci została okrzyknięta dziwaczką, a rodzice zabraniali swoim podopiecznym nawet na nią patrzyć. Działo się tak, ponieważ często nie potrafiła nad swoimi mocami panować. Często towarzyszyły jej obecności dziwne - dla osób nie znających magii zjawiska.